هنگامی که اعلامیه قرنطینه نخست وزیر مودی باعث ایجاد لرز در ستون فقرات شد – نگاهی به گذشته

همانطور که به گذشته می چرخم و به سال گذشته نگاه می کنم، اولین چیزی که به ذهنم می رسد تصاویر نگران کننده و داستان های بی شماری از درد و رنج میلیون ها هندی، ترس و اضطراب آنها، خشم و ناامیدی آنها، آنها و … مبارزه برای بقا در دنیای جدیدی که کاملا تحت سلطه ویروس کرونا قرار دارد و مسئول میلیون ها مرگ در سراسر جهان بوده است.

در 24 مارس 2021، 21 روز در سراسر کشور اعلام شده توسط نخست وزیر نارندرا مودی، در اقدامی شدید بی سابقه برای شکستن زنجیره ناشی از ویروس COVID-19، یک سال کامل می شود.

هنوز به یاد دارم که در خانه نبودم که نخست وزیر به طور ناگهانی حوالی ساعت 20 در 24 مارس سال گذشته در تلویزیون ملی ظاهر شد و بدون هشدار قبلی اعلام کرد که یک قرنطینه سراسری سه هفته ای برای جلوگیری از گسترش ویروس کرونا اعمال خواهد شد. کرونا مرگبار

با یکی از بستگان نزدیکم اورژانس پزشکی بود و من برای دیدنش به بیمارستانی در ساکت رفته بودم. پزشکان به تازگی بستگانم را بعد از جراحی چهار ساعته او به بخش خصوصی منتقل کرده بودند و ما آنجا بودیم و از او مراقبت می‌کردیم، بی‌اطلاع از آنچه در این بین رخ داده بود.

بعد از نزدیک به نیم ساعت، وقتی حدود ساعت 9 شب بیرون آمدیم تا به خانه برگردیم، صحنه‌های آشفته‌ای را دیدیم و مردمی که در حال دویدن هستند و تلفن‌های همراه زنگ می‌زدند.

من هم تماس خود را بررسی کردم و متوجه شدم که چندین تماس از دست رفته وجود دارد. وقتی به پذیرایی رسیدیم، دیدیم که مردم به تلویزیون بزرگ آنجا چسبیده بودند و در حال تماشای پخش تلویزیونی تکراری اعلامیه قرنطینه نخست وزیر مودی بودند که قرار بود از نیمه شب برای مبارزه با این بیماری کشنده اجرا شود.

بعد از حس کردن شرایط، چند ثانیه بی حس و وحشت زده بودم …. دلم گرفته بود … ترس ناشناخته ای در ذهنم دیده می شد … حالا چه خواهد شد، چگونه با این وضعیت کنار بیاییم.. .اگه اینجوری بشه چیکار کنم….جیره، خواربار، شیر، دارو…خیلی سوال بود…

تلفن همراهم مدام زنگ می‌خورد… پدر و مادرم که در الله آباد زندگی می‌کنند، همسرم در خانه، برادران کوچک‌ترم که در خارج از کشور زندگی می‌کنند مدام با من تماس می‌گرفتند. طبیعتاً همه آنها نگران بودند.

زمان را بررسی کردم. ساعت 9.30 شب بود با همسرم – اولین کاری که در آن لحظه انجام دادم – تماس گرفتم و به او اطمینان دادم که در راه بازگشت به خانه هستم و از او خواستم که به اعضای خانواده بگوید نگران نباشند. سپس به یک دستگاه خودپرداز واقع در مجاورت بیمارستان رفتم تا مقداری پول برداشت کنم، به این فکر کردم که مقداری پول نقد اضافی در این مواقع خوب است.

بیرون دستگاه خودپرداز یک صف طولانی بود و 10-15 نفر جلوتر از من منتظر نوبت بودند. احتمالاً همه آنها تحت تأثیر روانشناسی انسانی یکسانی قرار گرفته اند که پول نقد و سایر لوازم ضروری را برای رویارویی با وضعیت پیش بینی نشده روی هم می چینند.

در نوبت من، نزدیک به 15000 روپیه برداشت کردم و یک ماشین کرایه کردم تا به خانه برگردم. وقتی داشتم به آپارتمانم در پاتپرگنج نزدیک می شدم، به فکر خرید بسته های شیر افتادم. با رسیدن به نزدیک ترین غرفه مادر لبنیات، دیدم که صف مارپیچی از مردم برای خرید شیر و سایر اقلام ضروری صف کشیده اند.

ایفال شاهد وضعیت مشابهی در بیرون فروشگاه صفا بود، درست در کنار غرفه مادر لبنیات، جایی که افراد زیادی از جوامع اطراف برای خرید مواد غذایی و سایر اقلام جمع شده بودند.

واضح است که اعلامیه ناگهانی نخست وزیر مودی شروع به نشان دادن تأثیر آبشاری خود بر ذهن مردم وحشت زده کرده بود و تلاش می کردند تا آنجا که می توانند چیزها را احتکار کنند. اگرچه نخست وزیر در اطلاعیه خود از مردم خواسته بود که وحشت نکنند و اطمینان داده بود که عرضه اقلام ضروری ادامه خواهد داشت اما چه کسی اهمیت می دهد.

در کمال تعجب دیدم که جمعیت در هر دو خروجی در کمترین زمان متمایل شدند زیرا مردم می‌دانستند که تنها چند ساعت تا اعمال قرنطینه باقی مانده است. پرندگان اولیه می توانستند چیزهایی را بیش از نیازشان بخرند و به زودی موجودی هر دو مغازه تمام شد.

خوشبختانه تا آن زمان موفق شده بودم پنج بسته شیر بخرم و با عجله به سمت آپارتمانم رفتم. هنگام باز کردن در، همسرم با انبوهی از سوالات از من استقبال کرد. در غیاب من، او با والدین و همسایه‌های ما در مورد وضعیت نوظهور و نگرانی‌ها در مورد افزایش موارد ابتلا به کرونا گفتگوهای طولانی داشته است.

بچه‌های من، یکی در کلاس ششم و دیگری در کلاس 3 – به نظر می‌رسیدند که این قرنطینه برای آنها چه معنایی دارد، چرا نمی‌توانند بیرون بروند، و مهمتر از آن، چگونه خود را به چهار دیواری آپارتمانشان محدود می‌کنند. برای 21 روز طولانی….پیو.

احتمالاً، مطمئناً آن شب برای همه سخت بود. من هم بی قرار بودم. تا اینکه به خواب رفتم، یک تکان مداوم در ذهنم وجود داشت. مدام به خودم اطمینان می‌دادم که جیره کافی در خانه وجود دارد، پول نقد کافی، یک سیلندر LPG در آشپزخانه کار می‌کند و یک سیلندر در انبار نگهداری می‌شود، به اندازه‌ای که بتواند بیش از ۲۱ روز دوام بیاورد، و دارو و غیره.

روز بعد – روز اول قرنطینه سراسری در هند – کاملاً غیرعادی بود – فعالیت زیادی در بیرون وجود نداشت، وسایل نقلیه از جاده ها خارج شدند، قطارها متوقف شدند، خیابان ها خالی بودند، شهر آرام به نظر می رسید، و کل کشور تقریبا به بن بست برسد گویی زمان به معنای واقعی کلمه متوقف شده است.

با گذشت روز، کانال‌های خبری تصاویری را نشان دادند که پلیس‌ها را به‌شدت اجرای قرنطینه و سردرگمی و هرج‌ومرج گسترده‌ای را که محدودیت‌های مربوط به قرنطینه در سراسر کشور ایجاد کرده بود، نشان می‌داد.

به آرامی روزها و ماه ها گذشت، دولت مجموعه ای از اقدامات، محدودیت های جدید، SoP ها را با تأکید بیشتر بر فاصله گذاری اجتماعی و استفاده از ماسک صادر کرد – همه با هدف شکستن زنجیره عفونت های COVID-19 و جلوگیری از تلفات بیشتر.

کار از خانه، پرداخت‌های دیجیتال و یادگیری آنلاین برای بچه‌ها تا آن زمان به یک فرهنگ جدید تبدیل شده بود و همه ما یاد گرفته بودیم که از این “عادی جدید” ناشی از همه‌گیری استقبال کنیم.

اگرچه هند، در مقایسه با سایر کشورها، با توجه به جمعیت بیش از 1.3 میلیاردی خود، تا کنون عملکرد نسبتاً خوبی داشته است و واکنش دولت و مدیریت آن با بحران کووید-19 تحسین جهانی را برانگیخته است، اما در ارزیابی پیامدهای واقعی نیز شکست خورده است. اجرای “بی رحمانه و بی رحم” قرنطینه برای اکثر هندی ها، به ویژه فقرا که بهای هنگفتی را پرداخته اند.

قرنطینه و سایر اقدامات پیشگیرانه اتخاذ شده توسط دولت ضروری بودند، اما برای پایان دادن به بحران کرونا موثر و کافی نبودند، که از این واقعیت مشهود است که تا 20 مارس حداقل 11،514،300 مورد تایید شده ویروس کرونا در هند وجود داشته است. ، 2021.

بر اساس آمار وزارت بهداشت و بهزیستی، تا این تاریخ حداقل 159 هزار و 370 هندی بر اثر ابتلا به این ویروس جان خود را از دست داده اند.

علیرغم برنامه واکسیناسیون انبوه – بزرگترین در جهان – که توسط دولت آغاز شده است، هنوز کارهای زیادی باید انجام شود. نبرد جهانی علیه همه‌گیری کووید-19 هنوز به پایان نرسیده است و به نظر می‌رسد با وجود چندین اقدام پیشگیرانه تهاجمی که توسط دولت‌ها انجام شده است، این ویروس در یک شکل یا شکل دیگر در حال بازگشت است.

اعلام مکرر مقررات منع آمد و شد شبانه و قرنطینه در برخی ایالت ها، تعطیلی مدارس و دانشکده ها، مراکز خرید، سالن های سینما و اماکن عمومی یکی پس از دیگری حکایت از آغاز موج سوم شیوع ویروس کرونا در کشور دارد.

اگرچه چندین واکسن، از جمله دو واکسن که در خانه ساخته شده‌اند، امید جدیدی به پایان این اورژانس بزرگ سلامتی داده‌اند، اما رویکردی جامع برای مقابله با بحران COVID-19 مورد نیاز است.

در حالی که دولت باید برای مقابله با بیماری همه گیر انعطاف پذیرتر باشد، باید به شرایط و عواملی که می تواند بخش خاصی از جمعیت را آسیب پذیرتر کند نیز رسیدگی کند. ما به عنوان افراد باید درک کنیم که تنها کاری که می‌توانیم از خود در برابر ابتلا به ویروس محافظت کنیم و مبارزه با ویروس کرونا تنها مسئولیت دولت نیست. این مبارزه جمعی بشریت در برابر ویروس کشنده است.